Orta Çağ Ev Korumak İçin Kullanılan Nesneler; bir çocuk ayakkabısı, morina karaciğeri yağı şişesi ve kurumuş bir kedinin ortak noktası nedir? Bunların hepsi binaların içinde alışılmadık yerlerde keşfedilmiş nesnelerdir. Aslında, döşeme tahtalarının, ocak taşlarının ve eşiklerin altında, genellikle 18. ve 19. yüzyıllara tarihlenen gizem dolu ( pantolonlardan tavuklara) çok çeşitli nesneler bulunmuştur ; duvarların içinde; kapıların ve tavanların üzerinde; yukarı baca memeleri; sazlamada; ve bahçeye gömüldü. İnsanlar onları bugün evlerinde tadilat yaparken buluyorlar ve o kadar tuhaf yerlerdeler ki, çoğu kazara oraya varmış olamaz; yıllar önce eski sakinler tarafından kasıtlı olarak gizlenmiş olmalılar.
Ama neden? O zamanlar bu gelenek hakkında neredeyse hiçbir şey yazılmamıştı, dolayısıyla bu tür nesnelerin neden gizlendiğini ve gizleyenlerin neyi başarmayı umduğunu açıklayan hiçbir kaynağımız yok. Bu, bulucuları ve bilim adamlarını teoriler arasında savurmaktan alıkoymadı; bunlardan en yaygın olanı, bu eşyaların hem evi hem de bina sakinlerini kötü niyetli güçlerden korumak için orta çağ sonrası evde gizlendiğidir.
Ortaçağ sonrası dünya, hem doğal hem de doğaüstü tehditlerle doluydu. Britanya Adaları’nda ateş, hastalık ve haşaratla birlikte cadılar, iblisler, ruhlar ve hatta perilere karşı çok fazla korku vardı ve bu tehditlerin ev halkına sızabileceğine dair çok gerçek bir endişe uyandırıyordu. Anlaşılır bir şekilde pek çok aile, Manning’in (2012) doğaüstü korumalar biçiminde “ev içi büyü” olarak adlandırdığı şeyi kullanarak evlerinin en savunmasız kısımlarını (çatılar, bacalar, kapılar) korumak için bazı mesafeler kat etti. Bu korumalar apotropaik cihazlar, yani kötü güçleri savuşturmak için kullanılan nesneler olarak bilinir ve popüler teori, gizli birikintilerin apotropaik cihazın bu tür bir biçimi olduğu yönündedir.
Yine de soru şu: Bir çocuğun ayakkabısı, morina karaciğeri yağı şişesi ve kurumuş bir kedi neden etkili doğaüstü koruyucular olarak kabul edilsin? Gizli mevduatlar, sıradan olandan tatsız olana kadar değişir, ancak kesinlikle doğal olarak büyülü görünmüyorlar. Yine de insanlar onları duvarlarla örerek, bacaların içine gizleyerek ya da ocak taşlarının altına örerek zahmete katlandı. Onlara biraz önem vermiş olmalılar; biraz güçle. Ama neden? Ve tesadüfi, ritüel olmayan ve hatta duygusal gizlemeleri (örneğin zaman kapsülleri) apotropaik biriktirmeden nasıl ayırt edebiliriz?
Alçakgönüllü bir blog yazısı, bu geleneğin arkasındaki sayısız teoriyi incelemeyi umut edemez – başka yerlerde başarılmış bir çaba (aşağıdaki Ek Okuma bölümüne bakın). Bununla birlikte, daha yaygın olan bazı gizli kalıntılara odaklanarak en popüler ve inandırıcı argümanları vurgulamayı umabilir: ayakkabılar, şişeler ve hayvan kalıntıları.
Kişisel Eşyalar – Orta Çağ Ev Korumak İçin Kullanılan Nesneler
Ayakkabı, İngiltere’de en çok gizlenen nesnedir. Northampton Müzesi, Gizli Ayakkabı Dizini bulundurmaktadır., 1960’larda June Swann tarafından başlatıldı ve şu anda binaların içinde alışılmadık yerlerde bulunan 2000’e yakın ayakkabının (erkek, kadın ve çocuk) kayıtlarını içeriyor. Neden ayakkabı? Teoriler boldur. Belki de materyalleri nedeniyle apotropaik olarak kabul edildiler; Yaygın inanca göre periler, iblisler ve ruhlar derinin kokusunu sevmezlerdi. Ya da belki de Buckinghamshire’dan bir bölge rahibi olan John Schorn’un bir botun içinde bir iblis yakaladığını ve ayakkabının bir tür ‘ruh tuzağı’ olarak görülmesine yol açtığını açıklayan çanak benzeri şekillerinden kaynaklanıyordu. popüler inanç (Merrifield 1987: 135; Hoggard 2004: 179). Veya belki de ayakkabının sahibiyle olan yakın ilişkisiydi. Swann, ayakkabının “giyen kişinin şeklini, kişiliğini ve özünü koruyan giydiğimiz tek giysi” olduğunu belirtir (1996: 56); ayağın şeklini ve kokusunu koruyarak! – ayakkabı giyen kişinin yerini alabilir. Bu ilişkilendirme, ayakkabıya belirli bir doğaüstü güç verebilirdi – ya da bir tür yem olarak hareket etmesini sağlayabilirdi. Eve bir iblis veya cadı girebilir, yanlışlıkla gizli ayakkabının aslındaonun eski kullanıcısıdır ve onun yerine ayakkabıya saldırarak içeride sıkışıp kalır.
Hayvan Kalıntıları
Hayvan kalıntıları, başka bir popüler gizli depolama biçimidir. İlk olarak Margaret Howard (1951) tarafından keşfedilen kurumuş kediler özellikle yaygındır; birçoğunun duvarlara örüldüğü veya ocak taşlarının altına kapatıldığı, zamanla doğal süreçlerle kurutulduğu veya ‘mumyalandığı’ bulunmuştur. Bazen kediye bir sıçan veya fare eşlik eder. Bazılarının yanlışlıkla kapatılmış olabileceği doğru, ancak birçoğunun yeri (örneğin bir ocak taşının altındaki hava geçirmez bir alana kapatılmış), en azından bazılarının, muhtemelen doğal veya doğaüstü haşereleri korkutup kaçırmak için kasıtlı olarak gizlendiğini gösteriyor.
Şişeler
Şişeler, oldukça yaygın olan başka bir gizli depozitodur. Ancak bunlar diğerlerinden farklıdır, çünkü 20. yüzyıl gazetelerinde ve davalarda onlar hakkında çağdaş yazılar bulduk . ‘Bellarmines‘ olarak bilinen Cermen taş kaplarından geri dönüştürülmüş cam eşyalara kadar değişen şişelerin, salgılanmadan önce nesneler (örneğin çivi, toplu iğne, saç) ve maddeler (örneğin idrar) ile doldurulduğu anlaşılmaktadır. Bazıları, bir binayı ve sakinlerini büyücülükten korumak veya bir cadının lanetine karşı koymak amacıyla ‘cadı şişesi’ olarak kullanılırken, diğerleri aşk tılsımı veya fiziksel rahatsızlıkları tedavi etmek için kullanılıyordu (Davies & Easton 2015; Hoggard 2004, 2015a; Merrifield 1987; Semmens 2000).
