Ölülerin Kemikleriyle İnşa Edildi; bir zamanlar Romalılar tarafından fethedilen eski bir Kelt yerleşim yeri olan ve şimdi Avrupa’nın moda başkenti olarak kabul edilen bu şehir, İtalya’da tatilinizi planlarken akla gelen ilk şey değil. Venedik, Floransa veya Roma gibi daha gösterişli ve daha popüler seçimler, tüm yerel ekonomilerin ülkemizi seven yabancı insanlar üzerine kurulu olduğu olağan turist mıknatıslarıdır. Bu benim için tamamen iyi, çünkü tüm ilginç şeyleri bana bırakıyor.
Milano’nun ana cazibe merkezi, gizem kokan şehrin tam merkezinde duran muhteşem Gotik katedral Duomo’dur. Bunu asla tartışmayacağım (ne de olsa dünyanın en büyük beşinci kilisesi), beş dakikalık bir yürüyüşe ve biraz sahne arkası keşfine istekliysen, hareket edebilirsin. Gotik’ten gotik korkuya.
Duomo’nun sağ tarafından aşağı doğru yürüyün, Piazza Fontana’dan sağa dönün ve çok geçmeden kendinizi görkemli Basilica di Santo Stefano’nun önünde bulacaksınız. Bu bina ne kadar güzel görünse de, asıl ilgi çekici olan sol tarafınızda, biraz ağaçların arkasına saklanan daha az gösterişli bir kilise. İçeri girin, sağa dönün, küçük şapelin sol tarafındaki kapıyı alın ve dar, neredeyse klostrofobik bir koridordan aşağı inin. Kendinizi bir sunağın ve duvarlardan ve tavandan size bakan boş göz yuvalarına sahip sonsuz kafataslarının olduğu bir odada bulacaksınız. Ossuary’e hoş geldiniz.
Ürpertici bir yer. Bu tipik bir turistik cazibe merkezi değil ve bu şekilde ele alınmıyor – kilisenin kendisi hala kullanılıyor ve şehri tanımlayan çok kültürlü tuhaflıklardan birinde Milano’nun Singala topluluğu tarafından yönetiliyor. Mekanın reklamı pek yapılmıyor ve şapeli yalnızca bir veya iki endüstriyel lamba aydınlatarak duvarlara ürkütücü gölgeler düşürüyor. İsteyen içeri girip bir göz atabilir ya da dua etmek için diz çökebilir. Bir köşedeki küçük bir ahşap kutu, ziyaretçilerden bağış istemektedir.
Ossuary’nin hikayesi, klasik bir korku filminin tüm büyüsüne sahip. Kilise, 1127’de İtalyan asilzade Gotifredo da Bussero tarafından cüzzamlıları ve vebalıları barındırmak için inşa edilen bir orta çağ hastanesinin bulunduğu yerde duruyor – ve Orta Çağ’daki yaşam hakkında bir şey biliyorsanız, hayatta kalma şansını kolayca hayal edebilirsiniz. sahiplerdi. 1184’te kaynaklar bize, hastaneye kendi mezarlığını ve hatta 1210’da hastalara bakan keşişler ve rahipler için kendi mezarlığını inşa etme izni verildiğini söylüyor.
Ossuary , ona Kemikler Evi ( casa degli ossi ) adını veren milanesi tarafından ünlendi ve biraz sevildi ve hastaları tedavi etmeye adanmış yerel bir organizasyon olan Disiplinler Birliği’nin ( Confraternita dei Disciplini ) ikametgahı haline geldi. sallama veya kendi kendine uygulanan diğer işkence biçimleri yoluyla etin zedelenmesi. İçeri girdiğinizde, kilisenin atmosferindeki fark aşikardır: Ana bina neredeyse tamamen beyaz renkliyken, Kemik Mezarlığı siyah ve kırmızıdır – Tanrı’nın lütfunu geride bırakıp gerçek bir memento mori taştan yapılmış gibi hissediyorsunuz .
Yeniden dekore etmek için insan kalıntılarını kullanmaya karar verdiklerinde tam olarak ne zaman karar verdiklerini belirlemekte biraz zorlandım – takma ad ve bazı kaynaklar görece erken öneriyor gibi görünüyor, ancak diğerleri bunu geç dönem Barok ressam Sebastiano Ricci’ye atfediyor. Tüm dünyevi kalıntılara yukarıdan bakan Triumph, isteğim üzerine bana içinden geçen bekçi, bunun İspanyol valiler tarafından yapılmış bir seçim olduğunu söyledi . Okurlarımızdan herhangi biri bilmeceyi benim için çözebilir mi? Milano’ya yolunuz düşerse size bir bira ikram edeceğim.
Yine de inkar edilemez derecede ürkütücü. Şapel, bir fotoğrafın taşıyabileceğinden çok daha uzun ve yer karoları, yüzyıllarca hacılar, rahipler ve adanmışlardan sonra yaşlarını, düzensiz ve yıpranmış olduğunu gösteriyor. Ayrıca, Şubat ayında bile dışarıdan daha soğuk – herhangi bir ısıtma yok gibi görünüyor ve taş duvarlar ve kemikler, soğuk olabilecek bir odayı inanılmaz derecede soğuk hissettiriyor. Yalnızlık Leydimiz Nostra Signora di Soledad’a İtalyan ve İspanyol karışımı bir sunak ve (şimdi mühürlenmiş) ana girişin üzerinde birkaç ayrı kafatasının bulunduğu bir vitrin var . Sorumlu, bir zamanlar yozlaşmış İspanyol subaylarının başı olduklarını söyledi. Şimdi insanlara yozlaşmış bir İspanyol subayı olmanın iyi bir fikir olmadığını hatırlatıyorlar ve sanırım bu tavsiyeye sadık kalacağım.
Ossuary’nin altında, ana kilisenin tam ortasındaki bir merdiven boşluğundan erişebileceğiniz bir mahzen var, ancak bir ızgara altında kapatılmış. Ne kadar merak etsem de bekçi bana buranın erişilemez olduğunu, çok tehlikeli olduğunu, hiçbir zaman yenilenmediğini ve ziyaret amacıyla yapılmadığını söyledi. Bana , diğer odadaki mimari danse macabre’den – en azından kısmen – sorumlu olan İspanyol askerlerinin cesetlerini barındırdığı söylendi .
Tüyler ürpertici, tarihi ve sayısız korku hikayesine ve fikrine ilham veriyor – ve her şeyden önce ücretsiz. Fırsatın olursa ziyaret et derdim ve bulursan beni ara – senin çevirmenin olacağım. Düşündüren bir yer. Sergilenen kalıntıların en azından bir kısmı, folklor ve batıl inançların Katolik inançlarıyla karıştığı karanlık bir dönemde değil, 300 yıldan daha kısa bir süre önce oraya yerleştirildi. Bunu yapmaları gerekir miydi? Sonunda, tüm bu kilisenin inşa edilmesine tanık olan ve yaşayan gerçek insanların kalıntılarını gömmeli miyiz? Yoksa onları bugün oldukları Gotik sanat eseri olarak mı tutmalıyız?
