Kuşlar ve Ölüm Folkloru; antik çağlardan yirmi birinci yüzyıla kadar ölüm ve kuş, kendilerini kültürler, kıtalar ve inançlar arasında ayrılmaz bir şekilde bağlantılı bulmuşlardır. Japonya’dan İskandinavya’ya, Fransa’ya ve ötesine seyahat eden kuşların folklordaki görünümleri ve onların ölüm ve ölümlülükle ilişkileri üzerine bir ansiklopedi yazılabilir. Umarım bu inançlardan sadece birkaçına dalmak, bazıları yaygın, bazıları daha az, hayal gücünüzün uçuşa geçmesine yardımcı olur!
Gotik bir mezarlıkta ölülerin kemiklerini didikleyen, kara kanatlı, camsı gözlü kuzgunun görüntüsü, halkın ruhunda silinmez bir şekilde korkuyla bağlantılı olan bir görüntüdür. Belki bu, Edgar Allan Poe’nun aynı adlı ikonik şiiri, belki Londra Kulesi efsaneleri, hatta belki de sinema ve edebiyatın süsü sayesindedir. Kuzgunun Batı Avrupa’nın ruhundaki yerinin kültürel arka planı ne olursa olsun, ölümle bu ilişkiden hoşlanan veya bazen bundan muzdarip olan tek kuş yaratığı değildir.
O kadın, I. George’un sadık metresi ve o kralın üç gayri meşru çocuğunun annesi olan Kendal Düşesi Melusine von der Schulenberg’di. Yetişkin yaşamının büyük bir bölümünde George’un yanındaydı ve sevgilisi Hannover’e yaptığı bir gezi sırasında ağır bir felç geçirerek öldüğünde, Melusine onun gittiğini kabul edemedi. Bir gün odasının açık penceresinden bir kuş uçup oradan ayrılmaya niyeti olmadan oraya yerleştiğinde, umutsuz düşes bunu ötelerden bir işaret olarak aldı. Kalbi kırık Melusine, kuşun ölen sevgilisinin ruhunu içerdiğine ikna oldu ve onu evcilleştirdi. Melusine nereye giderse gitsin, yaratık yanındaydı ve gecenin geç saatlerine kadar onunla sanki George’muş gibi konuşarak oturdu, evcil hayvanı olduğu sürece, sevdiği adamı kaybetmemişti. Yıllar geçtikçe bu kuş, hızlıdan güvercine kadar her şey oldu, ancak hikayenin en popüler anlatımı, şaşırtıcı olmayan bir şekilde yaratığı bir kuzgun olarak gösteriyor.
Melusine, kuşların ölülerin ruhlarını hem öbür dünyaya hem de öbür dünyaya taşıyabileceklerine ve özellikle kuzgunların folklorda büyük önem taşıdığına olan inancında yalnız değildi. Antik masalların yıllıklarında, tanrıça An Morrigan kuzgun şeklini alırken, Galler tanrısı Kutsanmış Bran da ikonik kuş olarak ortaya çıktı. Cicero, elbette yaklaşan ölümü konusunda bir kuzgun tarafından uyarıldı ve efsaneler, kuzgunların ünlü mırıltıları Londra Kulesi’nden ayrılırsa kulenin düşeceğini söyler. Bu yakışıklı leş kuşu ile ölüler arasındaki bağlantı güçlüdür ve tüm Avrupa’da bulunabilir.
İsveç’te hava karardıktan sonra kuzgunun çağrısı, öldürülen bir ruhun işkence uluması olarak yorumlandı, Almanya ve Danimarka’da ıslık, lanetlenmişlerle ve hatta şeytanın kendisiyle ilişkilendirildi. Kuzgun, bu şüpheli onuru, görünüşleri yaklaşan ölümle de ilişkilendirilen karatavuklar ve kargalarla paylaşıyor. Bu kuşların hepsinin , eski çağlarda kötülük ve karanlıkla ilişkilendirilen bir renk olan siyah olması dikkat çekicidir .
Bazı masallar belirli bir türe özgü değildir elbette ve Batı hurafeleri Kuşlar ve Ölüm Folkloru, eve giren bir kuşun bir ölümün habercisi olduğunu, kendi arkadaşlarımın bunun bir karga, güvercin, kızılgerdan ya da aslında herhangikuş. Kendi çocukluğumda bile, yaşlı akrabalar hava karardıktan sonra bir kuş öttüğünde veya bir horoz öttüğünde yaklaşan felaket karşısında irkilirdi; oysa Fransa’daki bir arkadaşım, vaftiz edilmemiş bebeklerin ruhlarının kuşların bedenlerine girene kadar kuşların bedenlerine girdiğine dair eski inanca ara sıra rastladığını bildirdi. cennete çağrılırlar. Benzer şekilde, sayısız inanç ve yüzyıllarca süren masal anlatımı, Yedi Islıkçı’nın kalıcı efsanesine girmiştir. Geceleri şarkı söyleyen yedi kuşun bu hikayesi, yüzyıllar öncesine ve birçok kültüre uzanıyor ve her biri masalın kendine özgü folklorik yorumunu yapıyor. Bu gece kuşlarının cıvıltısı felaketi tahmin eder ve kişinin folklorunu nerede bulduğuna bağlı olarak, çeşitli şekillerde işkence içindeki ruhların ruhlarıdır, bir kasırgaya yakalanıp göğe yükselen Leicester yerlilerine ya da en popüler haliyle
Avrupa çapında ve ötesinde, ölüm folkloru gizem kokan kuş efsaneleriyle zengindir ve kuzgunla birlikte baykuş, onu karanlık ve trajediyle ilişkilendiren sayısız hikayede yer alır. Yaklaşan felaketin gece kuş cıvıltısıyla önceden bildirilmesi durumunda, bunun nedeni muhtemelen gece kuşunun melodik olmaktan çok ürkütücü ağlamasıdır. Geçmiş yüzyıllarda bu ses, şarkısı gecenin sonunu ve şafağın gelişini ilan eden ötücü kuşun neşeli sesinden uzak bir dünya olan eski zamanların zifiri karanlığını yarıp geçecekti.
Avrupa’dan uzakta, eski Japon kültüründe, ölüleri öbür dünyaya taşıyan psikopat görevi gören kuşlarla Fransız inancının bir yankısını buluyoruz. Kızılderili folkloru, kabile şeflerinin ruhlarının yırtıcı kuşlarda yaşadığını savundu; bu görkemli yaratıkların güçlü sembolizmi, kurtuluşu beklerken Fransa üzerinden uçan bebeklerin vaftiz edilmemiş ruhlarından bir dünya uzaktaydı.
Öyle görünüyor ki, uluslar, kültürler ve dinler boyunca kuşlar yüzyıllardır ölümle ilişkilendirilmiştir. Melusine‘nin kuzgunundan, taze beyaz tüylerin ölen sevilen birinin teselli işareti olabileceğine dair modern inanışa kadar, kuşlar ölüm folklorunun arenasından asla uzak olmadılar. . Kuşlar elbette bizim gidemediğimiz yerlere gitmekte özgürdür. Yükselip uçarlar, göğe diğer tüm canlılardan daha fazla yaklaşırlar ve belki de bu yüzden ruhun kaderiyle bu kadar ayrılmaz bir şekilde bağlantılıdırlar.
Ne de olsa, bir zamanlar batı dünyasında yaygın olan belirsizlik ve araf inançlarıyla, sevdiklerinin böylesine korkunç bir yere gönderilmeyip bunun yerine özgürce uçtuğuna inanmak atalarımız için daha rahatlatıcı olmaz mıydı? Sevgilisinin ruhu kuzgunda yeniden doğarken, Melusine hiçbir zaman George’un ölümüyle yüzleşmek zorunda kalmadı çünkü o orada, hayatta hiç olmadığı kadar özgür bir şekilde onunla birlikte kaldı. Artık dünyaya kök salmamış olan bu ruhlar, ister Avrupa’nın tarlaları, ister Amerika’nın geniş açık alanları olsun, biz ölümlülerin göremediğini görmekte özgürdür. Bilinçsizce, bu inançlar ölümün kesinliğini reddeder, yeryüzünde kaybettiklerimizi bir kuzgunda, bir güvercinde ya da muhteşem bir akbabada tutar.
Antik klasik kültürlerden modern çağa uzanan folklor, ilk kaydedilen öykülerden günümüze kadar ölülerle kuşları bir araya getiren öykülerle zengindir. Saksağanlar, kuzgunlar ve kargalar hâlâ bazen kıyametin habercisi olarak görülürken, herkesin kendine ait bir kuşu veya yerel efsanesi var gibi görünüyor.
