90’lar En İyi Şarkılar; hiçbir on yıl müzikal bir yekpare değildir, ancak 90’ların en iyi şarkılarının tek bir yerde listelendiğini görünce, dönem özellikle dağınık görünüyor. Tarih, onu bir uçta grunge ve gangsta rap, diğer uçta erkek grupları ve Britney Spears olarak özetledi, ancak dönemi özetlemeyi zorlaştıran, ortadaki ve kenarlardaki şeyler.
İngiltere’de Oasis ve Britpop partisinin geri kalanı, neredeyse Nirvana ve diğer Seattlelılar kadar büyük bir iz bıraktı. Hip-hop dünyayı ele geçirdi ve birkaç ayda bir şekil değiştiriyor gibiydi. Electronica’nın geleceğe benzediği zamanı hatırlıyor musunuz? Pavement, Beastie Boys ve A Tribe Called Quest gibi yaramazlık yapanlar nereye oturuyor? Ve bu, tamamen rastgele ska ve salıncak canlandırmalarından hiçbir şey söylemiyor… gerçi burada hakkında duyacağınız tek şey bu.
Kalabalık alan göz önüne alındığında, bu tamamen bangır bangır çalanlardan oluşan, non-clangers çalma listesini derlerken son derece seçici davrandık ve bunu sanatçı başına bir şarkıyla sınırladık. 90’ların müzik için en harika on yıl olup olmadığı, çoğunlukla nesiller arası bir tartışmadır, ancak duyacağınız gibi kesin olan bir şey var: bu listeler asla sıkıcı değildi.
1. ‘Smells Like Teen Spirit’ by Nirvana
Tüm havalı çocuklar, 89’da Bleach’i Sub Pop’ta piyasaya sürdüklerinde Nirvana’yı sevdiklerini söyleyecektir . Tüm havalı çocuklar yalan söylüyor. Diğer herkes gibi onlar da radyoda ‘Smells Like Teen Spirit’in ilk on saniyesini duydukları anda Nirvana’ya kapıldılar: Dave Grohl’un kiti ve Krist Novoselic’in bası şarkıya girerken Kurt Cobain’in kirli Boston-aping gitar riff’i patladı ve kolektif bilincimiz.
‘Smells Like Teen Spirit’ hakkında birçok söz yazıldı ve birkaç tane daha eklemek üzereyiz, ancak bu şarkının 1991’de dünya çapında neden olduğu sonik depremi abartmak neredeyse imkansız. Daha önce hiç duymadım: Seattle’ın grunge sahnesinin garajdan açgözlü bir canavar gibi çıkması. Bir nesil hoşnutsuz gençlik, eşi benzeri olmayan bir marş bulmuştu. Cobain’in güçlü olduğu kadar kafa karıştırıcı da feryat, çığlık ve uluma sözlerini dinlerken öfke, umutsuzluk, acı ve kaos milyonlarca yatak odasını kasıp kavurdu: “Bir melez, bir albino, bir sivrisinek, libidom… hey.” Ne oluyor?
‘Smells Like Teen Spirit’i on yılın şarkısı yapan bir şey daha var ve bu da Samuel Bayer’in artık ikonik videosu. Ağır çekim ponpon kızlar, ezilmiş gitarlar ve terli kafa sallayan gençlerle dolu bir spor salonunda duman ve ateşle dolu, çılgınlığa dönüşen bir okul konserine lo-fi, sepya doymuş yorumu, şarkı kadar rahatsız edici ve anarşikti. kendisi. Herkes izledi. Bunu asla unutmayacaklarını herkes biliyordu.
2. ‘Nuthin’ But a “G” Thang’ by Dr. Dre and Snoop Doggy Dogg
‘Smells Like Teen Spirit’ 90’ları icat edip 80’leri sona erdirmediyse, Snoop Doggy Dogg ve Dr. Dre kapıda belirene kadar on yıl gerçekten başlamadı. İkisi de halka gerçekten yabancı değildi: Dre, NWA’nın bir üyesi olarak rap dünyasını ve beyaz Amerika’nın sinirlerini çoktan sarsmıştı ve Snoop’un gerçek-olgusal çıkışı, aylar önce Deep Cover filminin müziklerinde gerçekleşti.
Ama “G” Thang”, hip-hop’un daha önce duyduğu hiçbir şeye benzemediği için hala bir giriş olarak yankılanıyordu – dumanlı wah gitar, ıslık çalan synth’ler ve sürünen bastan yapılmış, hepsi bir nehirden daha akıcı akan, titizlikle hazırlanmış bir gangsta senfonisi. Courvoisier’den. Lirik olarak, Straight Outta Compton’dan hiçbir şey içermez.ne Dre’nin tek başına çıkış yaptığı The Chronic’in başka yerlerinde bulunan tesadüfi nihilizm ; Kulağa arka bahçedeki bir barbeküde tekerlemeler yapan iki adam gibi geliyor, cehennem kadar soğuk videonun altını çizdiği bir hava. Dünyanın her yerindeki çocukların Los Angeles şehir merkezinin bu versiyonunda yaşamayı arzulamasına şaşmamalı – ve birkaç yıl boyunca tüm dünya bunu yaptı.
3. ‘Juicy’ by The Notorious BIG
Daha önce veya daha sonra hiç kimse, muazzam ilk albümü ‘ Ready to Die’ın baş single’ındaki Christopher Wallace kadar gangsta rap yaşam tarzını haklı çıkarmak için bundan daha fazlasını yapmadı . ‘Juicy’ işe yarıyor çünkü Biggie, Bed-Stuy yoksulluğu geçmişini, şöhret ve servetin övüngen tuzaklarıyla (bir Super Nintendo ve bir Sega Genesis dahil – şimdi Sugarhill Çetesi’nin ‘otel, motel, Tatil Hanı’).
4. ‘Da Funk’ by Daft Punk
İnanması neredeyse güç, ancak DP’nin Pharrell ile müzik yapmaya başlamasından ve podyum şovlarının müziklerini yapmaya başlamasından yıllar önce, baş tacı “Da Funk” olan “Homework”te keyifli, gümbür gümbür bir house albümü ürettiler. Onu yaratan nesiller boyu süren dans müziğine atıfta bulunuyordu (sargılar, asit sentezleri, Godzilla’yı yere serecek kadar güçlü davullar), ama aynı zamanda içinde taze ve inanılmaz bir şeyler akıyordu – da funk vardı.
5. ‘Common People’ by Pulp
Konusunun – bilgiye susamış Yunanistanlı kızın – Marksist iktisatçı ve başına buyruk maliye bakanı Yanis Varoufakis ile iddiaya göre evlendiği iddia edilen bu sert Britpop marşının değerini düşürüyor mu? En ufak değil. ‘Sıradan İnsanlar’, sert bir disko ritmi ve ölümsüz bir riff ile iletilen sinsi sosyal mesajıyla her zaman bundan daha evrensel olacaktır. Muhtemelen tüm zamanların en büyük sosyopolitik yer dolgucusu. Avro bölgesinin ekonomik kaderi, yirmi yıl sonra Yorkshire’dan sıska bir şarkıcı tarafından – küçük, teğet bir şekilde – etkilenseydi harika olmaz mıydı?
6. ‘Glory Box’ by Portishead
90’larda Bristol’ün gezegendeki müzikal açıdan en önemli şehirler arasında olduğunu söylemek abartı olmaz. Hepsinin merkezinde, kasvetli, kara kara düşünen ve genellikle baskıcı sesi “trip-hop”u tanımlayan bir çelişkiler komplosu olan Portishead vardı. Ağır hip hop vuruşlarını ve zonklayan bas hatlarını caz ve ruh örnekleriyle birleştiren müzik iyiydi, ancak işkence görmüş şarkıcı Beth Gibbons’ın vokalleri olağanüstüydü. “Glory Box” bunun parlak bir örneğidir: caz davullarının, tıngırdayan piyanoların ve hüzünlü yaylıların dumanlı bir arka planında sunulan, hassas düşük tempolu anlardan kulakları sağır eden gitar kreşendolarına nefes kesen bir kolaylıkla geçen, ruhları araştıran bir aşk şarkısı.
7. ‘Beetlebum’ by Blur
Evet, ‘Beetlebum’ dedik. Bir kamp ateşinin peşindeyseniz, her seferinde ‘İhale’ olur; sadece ortalığı dağıtmak istiyorsan ‘Şarkı 2’ye bağlı kal; Britpop biranızı seviyorsanız, her zaman ‘Parklife’ vardır; ama Blur’un Blur’un en iyi yaptığı şeyi yapmasını istiyorsanız – klasik İngiliz şarkı yazımını tuhaf alt-rock’a kaynak yapmak – o zaman ‘Beetlebum’ doğru olanıdır. Damon’ın eroin şıklığı ve Graham’ın çöken riff’i ve öldürücü solosu ile bu, Britpop’un dünyayı yenen zirvesindeki en iyi grubu. Üzgünüm Phil Daniels.
8. ‘Unfinished Sympathy’ by Massive Attack – 90’lar En İyi Şarkılar
Daha iyisi veya daha kötüsü için Massive Attack, sonsuza kadar trip hop öncüleri olarak bilinecek, ancak şimdiye kadarki en önemli katkıları gerçekten bu kategoriye girmedi. Örneklerle serpiştirilmiş melankolik ama harika bir balad olan ‘Unfinished Sympathy’, piyasaya sürüldüğünde çarpıcı bir şarkı olarak müjdelendi ve bugün hala kendi yerini koruyor. Yükselen tellerden Shara Nelson’ın zahmetsizce güçlü vokallerine, parçayı tanıtan hüzünlü perküsyon zillerine kadar her öğe kusursuz bir şekilde yerleştirildi – yine de birkaç tüyü ürpertmeye yetiyor.
9. ‘Soon’ by My Bloody Valentine – 90’lar En İyi Şarkılar
Seyirciyle etkileşime geçmek yerine gitar efekt pedallarına bakmayı tercih ettiği iddia edilen bir grup gruptan ilham alan “shoegaze”, 80’lerin sonlarında My Bloody Valentine tarafından belirlenen puslu, gürültülü, sağır edici derecede yüksek ses için hiçbir zaman harika bir terim olmadı. Bu şekilde etiketlenen diğer gruplar – Ride , Slowdive, Lush, Chapterhouse, The Telescopes – hepsi gürültü ve melodiyle harika şeyler yaptı. Ancak “Soon” (MBV’nin türünün tek örneği “Loveless” albümünün doruk noktası), hareketin “sonik katedrali”nin görkemli zirvesiydi: yedi dakikalık bir breakbeats, kızaran ve çiçek açan gitar tonları ve tatlı vokal coo’ları acıtmaya yeter. Adını ne koyarsanız koyun, kulağa inanılmaz derecede harika geliyor.
10. ‘Waterfalls’ by TLC – 90’lar En İyi Şarkılar
Kanye West , Paul McCartney’nin kalıcı dehasına bağlanmadan yirmi yıl önce , belalı R&B ekibi TLC her yerdeydi. 1980’den tehlikeli şelale atlama sporuyla ilgili bir Macca baladını alıp, onu öldürücü bir koroyla yürek burkan bir şehir dramasına dönüştürdüler. Uyuşturucu, cinayet, HIV: Lisa ‘Sol Göz’ Lopez’in mısraları, rap’i umudun ve kendine inancın gücünü vaaz etmeden önce hayatın trajedilerini bilgelik, sabır ve ruhla ele alıyor.
